«.. και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..»

Συνέχεια…

Έχω κάποιες σκέψεις για τη φράση «.. και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..». Γιατί όλα τα παραμύθια τελειώνουν με αυτή φράση? Γιατί μεγαλώνουμε να παιδιά μας με την εντύπωση ότι στη ζωή τους θα είναι όλα ρόδινα… καλύτερα κι από τα παραμύθια και όλα μα όλα έχουν happy end? Τι είναι αυτό που ήξεραν οι παλιοί και έχουμε ξεχάσει οι νεότεροι?
Ας τα πάρουμε από την αρχή… Διαβάζοντας πολλά παραμύθια το παιδί μαθαίνει ότι οι καλοί άνθρωποι έχουν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, μετά ακολουθεί ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός (όπως θάνατος γονέα) και ακολουθούν δύσκολα και ταπεινωτικά χρόνια. Ο καλός άνθρωπος τα υπομένει, δεν παραπονιέται, δεν τα βάζει με το Θεό και την τύχη του, αντιθέτως δέχεται την κάθε δυσκολία με χαρά και αυτοθυσία… αυτό που μου κάνει φοβερή εντύπωση είναι ότι όλες (ή σχεδόν όλες) ερωτεύονται φτωχούς, άσχημους ή ακόμα και τέρατα (βατράχια κλπ ) οι οποίοι στο τέλος μεταμορφώνονται σε πρίγκιπες και φυσικά στο τέλος η καλή μας κοπέλα ανταμείβεται αδρά… για όση ταλαιπωρία είχε υποστεί στο παρελθόν … πλούτη, πρίγκιπες, ακριβά αυτοκίνητα κλπ κλπ.. Αυτό αφορούσε παραμύθια σε στυλ Σταχτοπούτα, Χιονάτη. Υπάρχει και το άλλο μοντέλο. Είναι όλα καλά μέχρι που ο πρωταγωνιστής (παιδιά συνήθως) παρακούνε κάποιες εντολές και μπλέκουν σε μπελάδες με τέρατα και κακούς μάγους ή και λύκους ενίοτε… (βλ Κοκκινοσκουφίτσα)… στο τέλος όλο και κάποιος έρχεται να βοηθήσει και όλα διορθώνονται!!! Το δίδαγμα? Πάντα να ακούτε τους μεγάλους (δασκάλους, γονείς, αφεντικά κλπ κλπ). Και η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλοι όντως ξέρουν… αλλά οι νεώτεροι θέλουν να ζήσουν για να μάθουν και όχι να ακολουθούν εντολές… Ποτέ μου δεν ήθελα να ακούσω τους μεγαλύτερους… πίστευα ότι δεν καταλαβαίνουν… δε γνωρίζουν… αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για άλλη ανάρτηση…

Έτσι λοιπόν, έχοντας ξεφύγει εντελώς από το αρχικό μου θέμα, θα ήθελα να διατυπώσω επιτέλους τη σκέψη μου. Σε όλα τα παραμύθια, μετά τις τραυματικές εμπειρίες που ζουν οι πρωταγωνιστές, η ζωή τους παίρνει άλλη τροπή και τους ανταμείβει… (ΠΡΣ δεν τους ανταμείβει επειδή πέρασαν κακουχίες αλλά επειδή τις πέρασαν με καλή διάθεση) όπως είπαμε και νωρίτερα με τα πλούτη όλου του κόσμου, πρίγκιπες και ευτυχία μέχρι τα βαθιά γεράματα… κάπου εδώ εντοπίζω και το πρόβλημα…. «ευτυχία μέχρι τα βαθιά γεράματα».
Όπως είπε κάποτε ο George Bernard Shaw και αυτή τη στιγμή με εκφράζει απόλυτα: "Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη ευτυχία! Κανένας δεν θα μπορούσε να την αντέξει: θα ήταν μια επίγεια κόλαση."

Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, η ευτυχία ορίζεται ως "η πλήρης ευχαρίστηση και ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος από τη ζωή του". Αυτό το αίσθημα πληρότητας, όμως είναι παροδικό και χρειάζεται συνεχώς νέα ερεθίσματα.. Επίσης, θεωρητικά κάποιος νιώθει τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία όταν η προηγούμενη εμπειρία ήταν η δυστυχία… Αν υποθέσουμε ότι κάποιος είναι χαρούμενος γενικά, του πάνε όλα καλά στη ζωή του και ξαφνικά κερδίσει το λαχείο για παράδειγμα, θα είναι ευτυχισμένος αλλά όχι υπερβολικά. Φανταστείτε να κερδίζει το ίδιο λαχείο και ένας φτωχός που δεν έχει στην ήλιο μοίρα… Σε τελική ανάλυση, αυτό που θέλω να καταλήξω και εγώ και τα παραμύθια είναι ότι όσο πιο δύσκολες είναι οι καταστάσεις στη ζωή κάποιου τόσο περισσότερη απόλαυση θα μπορεί να νιώσει όταν έρθει η ευτυχία…. Κι εδώ έρχεται το πρόβλημα του ορισμού… Τι είναι ευτυχία? Που την πουλάνε? Πόσο?