Σκέψεις για τη σημερινή πραγματικότητα

Προσπαθώ να γράψω κάτι θετικό και δε μου βγαίνει.... Είναι όντως τόσο χάλια η κατάσταση? Μήπως φταίω εγώ?

Δεν θέλω να κατηγορήσω πάλι το κράτος... βαριέμαι και μόνο με τη σκέψη να ασχοληθώ με έναν οργανισμό που είναι σαν καρκινικό κύτταρο.... έχει κάνει μετάσταση σε όλο το σώμα και καταβροχθίζει ότι βρει στο πέρασμά του... Απορώ, όταν όλα τα υγιή κύτταρα θα έχουν μολυνθεί, τι θα κάνει? Αααα… δεν θα αγχωθώ και γι αυτό, νισάφι πια! Ας κάνει ότι καταλαβαίνει… πλέον δε με αφορά.. ή μήπως με αφορά?

Μπορεί ο καθένας να είναι για τον εαυτό του αλλά και όλοι είμαστε ένα … σαν τον ωκεανό με τις σταγόνες του… αυτό, όμως, σημαίνει ότι σε κάποιο επίπεδο είμαι κι εγώ κομμάτι αυτού του οργανισμού…. και παίρνω μέρος… σε αυτό το «Λουκούλλειο γεύμα» …(?)
Είμαι και θύμα και θύτης ταυτόχρονα του εαυτού μου… Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν άλλον γι’ αυτή την κατάσταση…. γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κανένας άλλος… είμαι «εγώ», «εγώ», «εγώ» κι "εγώ"…

Αντίθετες δυνάμεις παλεύουν μέσα μου: από τη μια η καταστρεπτική μανία, ο θυμός, η απογοήτευση, η οργή και από την άλλη αγάπη, κατανόηση, ενότητα
                                 … το έργο του Θεού….
Η διάσπαση και η ένωση μετά …. σε όλα τα επίπεδα…. Μόνο μέσα από την αποδοχή όλων των ψυχών του χωροχρόνου ως δικές μου … και μέσα από την αγάπη θα μπορέσω να ολοκληρώσω το όνειρο του Θεού για την ανθρωπότητα ….. μόνο μέσα από την ένωση θα φτάσω την πληρότητα… το Θείο…. Και μετά? Πάλι από την αρχή?...